Kort nadat haar man Ezio was overleden en meteen nadat ze de begrafenis van haar beste vriend, Hans Groot, had bijgewoond, ontdekte Rita dat ze ongeneeslijk ziek was. Haar lot heeft ze met moed en waardigheid gedragen, met dezelfde geesteskracht die zij altijd aan de dag legde toen zij doceerde aan de vakgroep Nederlands van de Opleiding Tolk/Vertaler van de universiteit Triëst. Rita was decennialang het gezicht van de vakgroep, zij leefde voor haar werk en was in korte tijd een begrip geworden in de zuidelijke neerlandistiek. Zij bracht kort na haar aanstelling bij de vakgroep een Nederlandse grammatica voor Italiaanstaligen uit die jarenlang de ‘bijbel’ was voor Italiaanse tolken en vertalers uit het Nederlands, zij was het die in 1992 in Triëst de eerste bijeenkomst van de Zuid-Europagroep organiseerde, zij hoorde bij de eersten in Italië die onderzoek deden naar het juridisch vertalen, bij haar thuis wapperde bij elke gelegenheid de Nederlandse vlag, een coryfee van de internationale neerlandistiek die in de herinnering van velen zal blijven.
Dolores Ross en Elisabeth Koenraads,
namens de vakgroep Nederlands te Triëst