Het was woensdagochtend en om 7 uur ging mijn vliegtuig van Berlijn-Schönefeld (nee, de nieuwe luchthaven is nog steeds niet klaar) naar Brussel. Een traject dat ik de afgelopen jaren vaak heb afgelegd. En waarop ik al het een en ander heb meegemaakt, zoals vertragingen en stakingen. Maar het was nu al een paar dagen stralend lenteweer. Niets duidde erop dat mijn vlucht door hevige sneeuwval afgelast zou worden. Ik hoopte op een vlotte reis van B(erlijn) naar A(ntwerpen) waar ik om 10 uur een afspraak had. Ik had via internet een treinkaartje gekocht zodat ik in Brussel meteen in de IC kon springen. Er dreigde voorlopig geen staking van de NMBS.
In Berlijn vertrok het vliegtuig met lichte vertraging omdat er eerst een laagje ijs van de vleugels moest worden gehaald. IJs? Nou ja, vooruit. Vlak voordat we zouden landen kwam de echte verrassing. “Ladies and gentlemen, due to fog we are unable to land at Brussels airport. We are preparing for landing in Ostend.” Oostende! Ik wist niet eens dat daar een vliegveld was.
“Sind wir jetzt in Holland?”, vroeg een meisje vertwijfeld. Passagiers grepen zenuwachtig naar hun mobiele telefoon. Er werd druk overlegd.
“Wann fliegen wir weiter nach Brüssel?”
“How far from Brussels is Ostend?”
“Zouden we uit mogen stappen en de trein kunnen nemen?”
Interessant hoe mensen die de hele tijd stilzwijgend naast elkaar zitten, elkaars blik ontwijkend, zonder enig idee te hebben van elkaars achtergrond en bestemming, ineens lotgenoten worden die in koor geërgerd zuchten, verontwaardigde blikken wisselen, samen gissen wat er gaat gebeuren en de opties bespreken.
Op woensdagochtend in Oostende was het gedeelde leed van korte duur. Samen met een groep lotgenoten mocht ik uit het vliegtuig en we namen de bus naar het station. Daar gingen we onmiddellijk uit elkaar. De één kocht een treinkaartje, de ander een broodje en we stapten in verschillende treinen. Twee uur later stond ik in Antwerpen. Het werd een mooie, zonnige dag.
De overige lotgenoten in Oostende vlogen, zodra de mist weg was, alsnog naar Brussel.
Janneke Diepeveen (Berlijn)