Begin deze maand had ik de eer deel te nemen aan de masterclass Intensieve Cursus Literair Vertalen van het Expertisecentrum Literair Vertalen in Antwerpen. Samen met elf andere vertalers heb ik die week in het universiteitsgebouw de vooraf gemaakte vertalingen geanalyseerd en besproken, college's gevolgd, en samen met drie anderen gewerkt aan een collectieve vertaling.
Ik vond het heerlijk weer eens een weekje alleen maar Nederlands te praten, en met anderen te discussiëren over wat een bepaalde zin of woord nu eigenlijk betekent. Als vertaler heb je een redelijk eenzaam beroep, en zit je meestal in je eentje te ploeteren achter je bureau. Tegenwoordig hoef je eigenlijk de deur niet meer uit om naar de bibliotheek te gaan om iets over een bepaald onderwerp te lezen, of een woordenboek te raadplegen dat je zelf niet hebt: (bijna) alles is te vinden op internet.
De tekst die we moesten vertalen gaat over een man die aan het sterfbed van zijn moeder staat en terugdenkt. Hij mijmert onder andere over zijn trouwdag en kijkt uit over de parkeerplaats waar zijn auto staat.
Een woord waar we lang over gediscussieerd hebben is “konfirmation”. De meningen waren verdeeld of dat nu vormsel of belijdenis is, of is misschien aanname een alternatief?
Een andere discussie ging over of de blaadjes nu op het dak de auto plakken of kleven. Uiteindelijk kozen we voor kleven.
De laatste ochtend moesten we onze vertaling presenteren. Ik was een beetje vroeg en ging zitten wachten in de hal van het universiteitsgebouw. Die hal was ik de afgelopen dagen tientallen keren doorgelopen, maar ik had nog niet echt de tijd gehad goed rond te kijken.
Mijn oog viel op de muur achter mij die bekleed was met roestvrij staal. Daar hing een bordje:
Niet kleven op de inox.
Monique Zwanenburg Widingsjö (Sollentuna)
Foto: Expertisecentrum Literair Vertalen