Toen de nieuwe overburen uit Friesland mij vertelden dat zij zelfs in Nederland nog nooit zulke sneeuwstormen hadden meegemaakt, begreep ik dat de media vorige maand beslist niet hadden overdreven in hun rapportages over de koudste en felste winter aller tijden.
We werden ruimschoots van te voren gewaarschuwd voor extreme winterbuien. Ach, ze overdrijven weer. Die meteorologen moeten hun waar ook aan de man brengen. Voor de zekerheid sloeg ik toch extra voorraad in, want de lucht begon er herkenbaar uit te zien. Grauwgrijze laaghangende wolken, voortgejaagd door een almaar aanzwellende gure wind.
Het was een vreemde gewaarwording, die donderdagochtend. Een witte donzen deken bedekte het terras. De sneeuwstorm heeft drie dagen en nachten vrijwel onophoudelijk gewoed. Uiteindelijk lag er een laag van maar liefst 57.3 cm. Vanuit het raam schitterde de ondergesneeuwde stad.
Gezellig thuis. Ik kon toch niet naar de universiteit. Alles lag plat. Na een paar uur viel de elektriciteit uit. Geen televisie, geen radio, geen internet, geen emails, geen facebook en geen twitter. De batterij van mijn mobieltje was ook bijna leeg. Gelukkig was de voorraad kaarsen toereikend en werd het niet al te koud wegens het iglo-effect door al die sneeuw rondom het huis. Toen de vaste telefoonlijn uitviel werd ik een beetje paniekerig. Opgesloten, en afgesloten van de buitenwereld.
De ingekochte voorraad eten uit de ontdooiende vriezer begroef ik maar in de hoge sneeuwlaag op het terras, samen met de klaargemaakte verrassingszakjes met sneeuw voor de kleinkinderen, die dit natuurverschijnsel in hun woonplaats nooit meemaken.
Na drie dagen kon ik de laptop weer gebruiken en zag toen pas wat ik allemaal had gemist. Tijdens mijn isolement had mijn alma mater talrijke berichten aan staf en studenten rondgestuurd. Al na de eerste sneeuwbui werd aangekondigd dat de colleges de volgende dag weer zouden beginnen. Deze mededelingen werden elke dag een paar keer herhaald. Op de universitaire facebookpagina reageerde men verontwaardigd. Iedereen uitte zijn mening. Hoe halen ze het in hun hoofd? Weten ze dan niet dat het openbaar vervoer helemaal niet werkt? Is de rector eigenlijk wel op de hoogte gebracht van deze irrationele en absurde beslissing? Misschien is het wel een grap! Maar toen er op het avondnieuws werd omgeroepen dat op het ochtendnieuws zou worden bekendgemaakt hoe laat de lessen de volgende dag zouden beginnen, besefte men dat het ernst was. Een week lang heeft de universiteit onvermoeibaar volhard in haar pogingen de dagelijkse routine van voor de sneeuwstorm te hervatten. Op de achtste dag is het dan gelukt. Toen begonnen de trams en de bussen gaandeweg weer te rijden. We zijn er nog steeds niet achter wie verantwoordelijk was voor dit onlogisch en onredelijk initiatief. Daar wordt erg geheimzinnig over gedaan. Een ding is zeker. Ik werk bij een hoopvolle en optimistische instelling.
Mieke Daniëls-Waterman (Jeruzalem)