Wanneer ik precies ben begonnen die drie puntjes te plaatsen bij mijn reacties en berichten op Facebook weet ik niet meer. Na een aantal maanden na de registratie en het aanmaken van mijn profiel hoorden ze er als vanzelfsprekend bij.
Dit sociale medium brengt een eigen schrijfstijl met zich mee. Alhoewel Facebook meer ruimte biedt dan twitter, sms en whatsapp, word je geacht je boodschap niet al te breedvoerig over te brengen zonder dat het echter inboet aan informatiewaarde.
Het gebruik van de drie puntjes is uit nood maar op natuurlijke wijze geboren boven een door mij geposte familiefoto op mijn tijdlijn. Omdat ik het effect van de foto niet wilde laten ondersneeuwen door de uitvoerige beschrijving, heb ik in een soort telegramstijl de allerbelangrijkste bijbehorende informatie geplaatst. Maar een mooi lopende volzin werd het niet. De enige oplossing was de verschillende zinsonderdelen door drie puntjes van elkaar te scheiden. Zo kreeg elk zinsdeelstuk gelijkwaardige informatieve kracht en was het probleem van de eerdere tantebetjestijl opgeheven.
Uiteraard zijn deze doorlooppuntjes geen nieuwe uitvinding. Op Facebook ben ik echter tot nu toe nog niemand tegengekomen die er zo veelvuldig gebruik van maakt als ik. Uit luiheid begon ik naderhand deze puntjepuntjepuntje-strategie hoe langer hoe meer toe te passen. Het denkwerk over plaatsing van de juiste volgorde in gecompliceerde samengestelde zinnen is verleden tijd. Functioneerden de drie … op mijn tijdlijn in allereerste instantie als afbakening van de verschillende informatie-eenheden, nu is het gebruik ervan uitgebreid tot alle mogelijke grammaticaal gangbare en minder gangbare constructies. Volgens mij past het ook prima bij de snelle hedendaagse communicatiekanalen. Het is al een reflex aan het worden en ik moet mij echt bedwingen om het niet uit de hand te laten lopen. Toen ik bij opmerkingen op een paper van een student ook die drie puntjes begon te plaatsen, besefte ik dat het tijd werd voor een ontwenningskuur…
Mieke Daniëls-Waterman (Jeruzalem)